do tych ogrodów mi trzeba - gdzie kwitnie szept – rosa drzemie
westchnąć mi trzeba
i łzy mi trzeba - jaśniejszej od nostalgii
aż piecze wzruszenie
boso po rosie nieba – biegnij sumienie
litości nie miej
niechaj ramiona wonne skłonne powiedzieć
s z a l e n i e c

do tych ogrodów mi trzeba – kołysz się zapomnienie
gdzie samotności pełnia
szalikiem słońca otul – a wiatrem pognaj w przepaść
księżyca pełnia
im większy łotr cieniem się włóczy
myślę - poeta
pijany nektarem kwiatów
zdolny umierać